Choroba Parkinsona to choroba, której obawia się bardzo wielu pacjentów, zgłaszających się do neurologa. Najczęściej obawia wiąże się z pojawieniem się drżenia. Wtedy pada trwożne pytanie: czy to Parkinson?
Choroba Parkinsona (morbus Parkinsoni), dawniej zwana drżączką poraźną (paralysis agitans), to powoli postępująca zwyrodnieniowa choroba ośrodkowego układu nerwowego, należąca do schorzeń układu pozapiramidowego.
Wykryta przez angielskiego lekarza Jamesa Parkinsona w 1817 roku. Ostatecznie jej podłoże i rolę dopaminy poznano dopiero w latach 60 tych XX wieku.
W roku 2000 szwedzki biochemik otrzymał nagrodę Nobla za odkrycie biochemicznych mechanizmów choroby Parkinsona.
Tyle historii.
Epidemiologia
Choroba dotyczy najbardziej osoby w wieku od 40-60 lat życia a dotyczy 1% populacji. W Polsce to ok. 100 000 osób.
Najbardziej narażone na zachorowanie są osoby w wieku 50-60 lat, ale około 10% zachorowań występuje przed 40. rokiem życia. Częściej chorują mężczyżni, szczególne rasy białej.
Przyczyną są, najprościej rzecz ujmując, zmiany zwyrodnieniowe istoty czarnej (substantia nigra) i niedobór dopaminy przez nią produkowanej oraz przewaga neuronów glutaminergicznych, hamujących jądra wzgórza.
To w największym skrócie.
Co powoduje zmiany zwyrodnieniowe, nie wiadomo, aczkolwiek najbardziej wiadomy czynnik zachorowania – to czynnik genetyczny i czynniki środowiskowe.
Objawy
Rozwijają się powoli. Początek to spowolnienie psycho-ruchowe, mikrogafizm (zmiana charakteru pisma, co omawiałam i innym miejscu), zaburzenia równowagi, trudności w wykonywaniu prostych czynności.
Neurolog badający pacjenta stwierdzi:
- – bradykinezję- ubóstwo i spowolnienie ruchów,
- – chód drobnymi kroczkami szurający,
- – brak fizjologicznych współruchów w czasie chodzenia,
- – akinezję, czyli trudność w rozpoczęciu ruchu,
- – sztywność mięśni i wzmożone ich napięcie typu plastycznego,
- – hipomimię twarzy (twarz maskowata),
- – pochyloną ku przodowi sylwetkę,
- – drżenie spoczynkowe.
Pozostałe objawy to:
- – wegetatywne: ślinotok, pocenie się, łojotok, hipotensja i skłonność do omdleń,
- – propulsja, lateropulsja i retropulsja, czyli niemożność utrzymania ciała z tendencją do upadania,
- – trudności w połykaniu,
- – rzadkie mruganie,
- – niewyraźna mowa.
Rozpoznanie
Wg określonych międzynarodowych kryteriów to:
- – rozpoznanie możliwe.
- – Rozpoznanie prawdopodobne.
- – Rozpoznanie pewne klinicznie.
Rozpoznanie różnicowe
Obejmuje wiele jednostek i czynników, skutkujących objawami parkinsonowskimi (parkinsonizm objawowy, zespół parkinsonowski).
Są to zespoły:
- – polekowe
- – pozapalne,
- – toksyczne,
- – naczyniopochodne,
- – pourazowe,
- – depresja.
- – drżenie samoistne,
- – wodogłowie normotensyjne.
Jak więc widać, samo drżenie to za mało, aby rozpoznać chorobę Parkinsona.
Objawów i powodów jego występowania jest znacznie więcej.
Diagnostyką i leczeniem zajmują się neurolodzy, ale o tym już w kolejnych wpisach na blogu.
