Anoreksja i bulimia są związane z jedzeniem.
To:
- jadłowstręt psychiczny (anoreksja),
- żarłoczność (bulimia).
Mimo iż są różnymi zaburzeniami w odżywianiu, mają pewne cechy wspólne. To lęk przed przytyciem, nadmierna dbałość o własny wygląd i brak samoakceptacji.
ANOREKSJA to zespół objawów chorobowych, związany ze świadomym odchudzaniem się i przyjmowaniem zbyt małej ilości pokarmu lub zbyt małej ich kaloryczności. Skutkuje wymknięciem się spod kontroli tego procesu i prowadzi do wyniszczenia, wychudzenia, z różnego rodzaju powikłaniami.
Występuje częściej u młodych dziewcząt, ale może dotyczyć też chłopców, przykładających nadmierną rolę swojemu wyglądowi i chcących, bez konsultacji z lekarzem czy dietetykiem, uzyskać sylwetkę idealną.
Te zaburzenia różną się od zdrowego stylu życia obsesyjną obawą przed przytyciem.
Objawy anoreksji to:
- utrata wagi lub brak jej przyrostu w okresie dojrzewania,
- lęk przed przytyciem,
- świadome ograniczani lub opuszczanie posiłków, wręcz głodzenie się,
- stosowanie leków hamujących łaknienie,
- przesadne ćwiczenia fizyczne,
- stosowanie środków przeczyszczających i odwadniających w nadmiernej ilości,
- czasem prowokowane wymiotów po jedzeniu,
- apatia, zmiany nastoju i osłabienie,
- zaburzenia miesiączki i inne problemy hormonalne.
Leczenie tego typu zaburzeń jest dość trudne i wielospecjalistyczne – to internista, dietetyk, psycholog, często endokrynolog, psychiatra. Wymaganie jest wykonanie szeregu badań w celu wykluczenia organicznej przyczyny patologicznego chudnięcia i zaburzeń psychicznych.
W bardzo nasilonych przypadkach może dojść do objawów zagrażających życiu:
- zaburzeń elektrolitowych,
- odwodnienia,
- spadku ciśnienia,
- zaburzeń rytmu serca,
- utrat świadomości,
- zaburzeń snu.
Wtedy konieczna jest hospitalizacja i karmienie dojelitowe.
Terapia anoreksji jest długa, często trwa kilka lat. Nierzadko potrzebna jest psychoterapia rodzinna, w której rodzina przejmuje opiekę i odpowiedzialność za karmienie chorej osoby.
Bulimia to nadmierne i niekontrolowane objadanie się. To jedzenie łapczywe wszystkiego co jest pod ręką, to obżarstwo, to wilczy głód, z równoczesną obawą przed przytyciem, czyli zaraz po przejedzeniu:
- prowokowane są wymioty,
- przyjmowane środki przeczyszczające,
- stosowane lewatywy,
- intensywne ćwiczenia fizyczne, w celu spalenia kalorii itp.
Przyczyna to zaburzenia psychiczne, niska akceptacja samego siebie, brak akceptacji w rodzinie, problemy społeczne, często z towarzyszącą depresją.
Bulimia także częściej dotyczy kobiet, ale może występować również u mężczyzn, często nadmiernie aktywnych fizycznie i nadmiernie dbających o wygląd.
Częstym zjawiskiem jest „zajadanie” problemów codziennych i brak nad tym samokontroli, co może przerodzić się w bulimię.
Objawy choroby trudno rozpoznać, bo chorzy ukrywają napady obżarstwa. Często objadają się, gdy nikogo nie ma w domu.
Skutki bulimii prowadzą do zmian w całym organizmie, często nieodwracalnych:
- prowokowane, częste wymioty zaburzają funkcjonowanie przewodu pokarmowego, doprowadzając do owrzodzeń, nadżerek,
- duszności,
- zaburzeń elektrolitowych,
- problemów z układem krążenia,
- zaburzeń funkcjonowania ośrodkowego i obwodowego układu nerwowego.
Leczenie, podobnie jak w anoreksji, wymaga podejścia wielodyscyplinarnego, zwłaszcza psychologa, psychiatry, dietetyka. Czasem stosuje się leki przeciwdepresyjne oraz terapię rodzinną, gdyż zdarza się wcale nierzadko, że sytuacja rodzina jest powodem zaburzeń psychicznych i bulimii.