Psychogenne napady padaczkowe (rzekomopadaczkowe), to napadowe zmiany zachowania będące konsekwencją zaburzeń psychicznych. Imitują one napady padaczki.
Napady wyglądają jak napad padaczkowy, ale wywołane są czynnikami psychologicznymi.
Są one znane tak dawno, jak dawno rozpoznaje się padaczkę.
Napady psychogenne nazywano histerycznymi lub histeroepilepsją, zaznaczając tym w nazwie związek z padaczką lub też możliwość występowania u jednej osoby obu typów napadów.
Stan emocjonalny człowieka ma olbrzymi wpływ na ogólny stan zdrowia.
Indukuje i pogarsza przebieg wielu problemów zdrowotnych, takich jak:
– zaburzenia snu,
– anoreksję, lub bulimię,
– miażdżycę,
– nadciśnienie tętnicze,
– cukrzycę,
– bóle głowy,
i wiele innych.
Konkretny czynniki wywołujący napady psychogenne nie jest znany.
Często wiąże się go:
– z trudnym, traumatyzującym przeżyciem emocjonalnym, pozostawiającym konsekwencje w psychice,
– z wiekiem (częściej w wieku dojrzewania) oraz
– z płcią (częściej u kobiet).
Sam napad psychogenny jest często trudny do rozróżnienia z napadem padaczki.
Bywa, że napady te długo nie zostają rozpoznane, a ciągłość ich występowania i brak odpowiedzi na leki, czyli brak kontroli napadów, powoduje, że rozpoznawana zostaje padaczka lekooporna. Są jednak pewne cechy, które po długiej obserwacji pacjenta i napadów, pozwalają na właściwe rozpoznanie.
Badanie EEG w napadach psychogennych wypada zawsze prawidłowo, ale jak już wiecie, wcale nie wyklucza to padaczki. To jedynie nie pozwala jej rozpoznać.
Dużą pomocą w diagnostyce tego typu napadów są badania holterowskie EEG i videometria, czyli równoczesne rejestrowanie czynności bioelektrycznej mózgu i monitorowanie samego pacjenta.
Najbardziej pomocna jest obserwacja napadu w czasie zapisu czynności bioelektrycznej, ale nie zawsze uda się to osiągnąć.
Jakie spostrzeżenia pozwalają na podejrzewanie napadów psychogennych?
Wielokrotnie miewaliśmy w klinice neurologii pacjentów przyjmowanych z powodu nieskutecznie leczonej padaczki, którzy pozostawali dość długo w obserwacji.
U części takich pacjentów podejrzewaliśmy napady czynnościowe, czyli psychogenne.
Odstawialiśmy wtedy stopniowo leki i obserwowaliśmy pacjenta.
W przypadku napadów psychogennych nie zwiększała się liczba napadów.
Różnica kliniczna napadu czynnościowego to:
– czas trwania napadu jest zdecydowanie dłuższy niż padaczki,
– zawsze występuje przy świadkach,
– zwykle nie dochodzi do uszkodzenia ciała,
– pacjent zaciska oczy,
– nie dochodzi do mimowolnego oddania moczu,
– napad wygląda bardziej „teatralnie”,
– badanie neurologiczne w czasie napadu jest prawidłowe.
– brak senności ponapadowej,
– obraz kliniczny napadów często jest zmienny,
– często występuje wygięcie ciała, tzw. opistotonus i kilka innych.
Największy problem sprawiają pacjenci, u których występują obydwa typy napadów, co też się zdarza, czyli napady padaczki i napady psychogenne.
Jeżeli obserwacją napadów u pacjenta i prawidłowymi wynikami badań dodatkowych wykluczymy padaczkę, to głównym sposobem dalszego postępowania jest wyjaśnienie pacjentowi, że nie ma padaczki, a także uświadomienie, że można to wyleczyć.
Najważniejsza u pacjentów z napadami psychogennymi jest psychoterapia.
Leczenie jest długotrwałe, ale ma na celu usunięcie przyczyny napadów.
Farmakoterapia, którą doraźnie można stosować, to jedynie postępowanie objawowe.
Leczeniem powinna zająć się Poradnia Zdrowia Psychicznego.
